" เอ๋ย....ต้นแก้วต้นเก่าดอกมันขาวเต็มกิ่งอยู่ใกล้ต้นกร่างลูกกลิ้งออกเกลื่อนไป
โน่นสาเกแตกก้านแล้ว ใครเขากานต้นตะโก
เหลือแต่ตอตั้งโด่อยู่ข้างกอหงอนไก่
ใบกร่างแก่แก่ไม่มีใครแลเหมือนเก่า
พอลมพัดร่วงกราวลอยไปไกล...เอย ลอยไปไกล "
บทเพลงอีแซวของยายหลานในเรื่องสั้น "เพลงใบไม้"จบลงอย่างเศร้าๆ ไม่ต่างจากเรื่องสั้นขนาดยาว 62 ตอนชีวิตของวาณิช จรุงกิจอนันต์ ที่จบลงอย่างสบบเงียบตลอดกาล
พอลมพัดร่วงกราวลอยไปไกล....เอย ลอยไปไกล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ตัวหนอนสนทนา